Bir rüya

22 Tem, 2002Yarımada Gazetesi Yazılarım

Geçenlerde Amerikadan misafirlerim gelmişti, Kocadon’da nefis bir akşam yemeğinden sonra onları mehtap seyretmek için Bardakçı sırtına götürmüştüm. Orada yakın zamanda açılmış olan ‘Mehtap Cafe’ nin sakin atmosferine daha girerken davetlilerimin dili tutuldu. Değirmenlerin pitoresk manzarası, mevkiin gerek Gökova körfezine kadar uzanan mehtâbı, gerek öbür tarafındaki Gümbet koyunun ışıl ışıl manzarası, havanın latafeti, onları şaşkın bir halde bırakmıştı. Arabamızı bir kenarda manzaraya mâni olmayacak şekilde ayarlanmış otoparka bırakıp, melisa ağaçlarının kokuları içerisinde yürümüştük. Bodrumun birçok yerlerinde maruz kaldıkları diğer kokularardan sonra bu temizlik ve güzellik sanki kendimizi affettirmek için yalvaran bir sesti. Oturduğumuz tertemiz rahat koltuklar, gecenin sukuneti, arada arkadan gelen kaliteli klasik müzik, porselen fincanlarda yapılan çay kahve servisi, Bodrumun ünlü pastahanesinden ve tatlıcısından getirilmiş yiyecekler, mis gibi losyon kokan bir garson, sonsuza kadar uzanan bir mehtap, solda kalenin ve Bodrumun haşmeti, sanki bir rüya alemindeydik. Eski günlerin çarpuk çurpuk yolları, yol kenarında manzarayı kapatarak park etmiş ve hepsi başka bir istasyona ayarlanmış radyolarını bağırtan karanlık yüzlü kişiler yerine bu intizam, bu emniyet, bu medeniyet nekadar iftahar edilecek bir atmosfer yaratmıştı. Saatlerce orada oturup bu güzelliği içimize doldurduktan sonra istemeyerek ayrıldık, ziyaretçilerimi gururla otellerine bıraktım ve eve geldiğimde memnun ve mesut bir halde başımı yastığıma koydum.

 

Sonradan hakikate dönmek olmasaydı da bu rüya aleminde kalabilseydim nekadar iyi olacaktı. O tepeye çıkan yolun nekadar harap olduğunu, arabanın altını vurmadan ne kenarda durmanın ne park etmenin imkanı olmadığını, korkunç suratlı, feryad eden müzikli kişilerin arasında denizi görmeye çalışacak bir delik aradığımı, vaziyeti telif etmek için ziyaretçilerime ne söyleyeceğimi şaşırdığımı, oradan nasıl apar topar kaçtığımı hatırlamayacaktım. Alışılmış olan bu süflülüğe, bu zevksizliğe, bu görüş noksanlığına, bu biganeliğe ben de katılsaydım ne fena hissedecek ne de sizin başınızı ağrıtacaktım. Amma ben bunu yapamıyorum. Yapamıyorum çünki gönlüm başka yerlerde gördüğüm gibi Bodrum için en iyi şeyleri istiyor. Olabilecek şeyleri istiyorum.

Bardakçı sırtında, değirmenlerin olduğu genel mevkiden daha enteresan bir nokta düşünemiyorum. Güneşin doğuşundan, batışına, mehtâbın hemen her gününe en güzel bir şekilde seyredilmesine imkân sağlayan, kaleyi ve Bodrumu bütün haşmeti ile içine alabilen, havası herzaman güzek olan bu yer neden bir işe yaratılmadan bırakılıyor? Burada keyif yapmak varken neden Bodrumun yazında çarşı içinde sıcak ve havasız yerlerde oturmak mecburiyetini yaratıyoruz? Neden bir iş adamı, halen Bodrumda başarı ile lokanta veya Cafe işleten bir müteşebbis, buraya sahip çıkamıyor? Neden Belediye yetkilileri bu bulunmaz fırsatı değerlendiremiyorlar? Bukadar çok kör mü var?

Halen başarılarını isbat etmiş bir iş sahibinin birgün burasını da değerlendireceğini ümitle bekliyorum. Bu arada da Belediyenin bu yeri bukadar bakımsız bırakmış olmasına karşı isyan ediyorum. Bu yolları geçilir hâle getirmek, kenarları park yapılabilecek şekle sokmak üç kuruşa olacak şeydir. Biran evvel bu düzeltmenin yapılmasını temenni ederiz.

Artık bu yapılamayan işlerden bıktık, yeter diyoruz ve düzeltilmesini istiyoruz.

Yetkillilerin sorumluluğu, kendilerini yapmaları için seçtiğimiz görevi layıkıyla yapmalarıdır, halkımızın sorumluluğu da görevini yapmayanlardan hesap sormaktır, talep etmektir, unutmayalım.

 

 

 

About The Author

0 Comments